Ο Post Impressionism είναι το καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε κυριολεκτικά σαν εξέλιξη του Impressionism στα τέλη του 19ου αιώνα και γενικά θεωρείται η προέκτασή του. Ξεκίνησε κυρίως από την Γαλλία και αναπτύχθηκε μεταξύ του 1886-1905 δηλαδή από την τελευταία Ιμπρεσσιοντιστική Έκθεση μέχρι την γέννηση του καλλιτεχνικού ρεύματος του Fauvism. Οι μεταιμπρεσσιονιστές αποτέλεσαν μια διάσπαρτη ομάδα, που ποτέ δεν κατόρθωσε να συγκροτηθεί συμπαγώς, αλλά διατηρήθηκε με συνδετικό κρίκο τα έργα τους και τις μεταξύ τους ομοιότητες αλλά και την ταυτόχρονη συμμετοχή τους σε Εκθέσεις. Δεν υπήρξαν ποτέ ένα συνεκτικό καλλιτεχνικό κίνημα.

Οι Post Impressionists παρέμειναν απόλυτα πιστοί στις τεχνικές του Ιμπρεσσιονισμού, παρά το γεγονός ότι τα έργα τους έχουν έντονο συναισθηματισμό και τις περισσότερες φορές τόσο εξεζητημένα θέματα, που πολύ εύκολα θα χαρακτηρίζονταν ακόμα και προκλητικά για την εποχή τους και όχι μόνο. Τα έργα των μεταιμπρεσσιονιστών αποτέλεσαν την βάση ή την έμπνευση με σοβαρές επιρροές στα καλλιτεχνικά ρεύματα που τους ακολούθησαν, όπως εκείνο του Fauvism και το σχεδόν ταυτόχρονο που ακολούθησε, το “γεωμετρικό” του Cubism. Ανάδοχος του όρου Post Impressionism ήταν ο κριτικός τέχνης Roger Fry.

Ο Post Impressionism εμφανίστηκε σαν μια αντίδραση ενάντια στον Ιμπρεσσιονισμό, σχετικά με την naturalistic απεικόνιση του φωτός και του χρώματος. Εξαιτίας της έντονης έμφασής του στις αφηρημένες τάσεις και τα συμβολικά περιεχόμενα, ο Post Impressionism συμπεριλαμβάνει τις τάσεις Symbolism Art, Neo-Impressionism Art την μικρής χρονικής εμβέλειας τάση του Cloisonnism, τους Les Nabis, την Synthesism και το”Pont Avent” ταυτόχρονα με μερικές εργασίες των ύστερων Ιμπρεσσιονιστών που με κάποιες προσαρμογές, κατέληξαν να προσχωρήσουν στο Post Impressionism.

Ο Paul Cezanne, γνωστός σαν πατέρας του Post Impressionism, ήταν αυτός που ξεκίνησε το καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα μαζί  με τους Paul Gauguin, Vincent Van Gogh και του Georges Seurat από τον οποίο προέκυψε ο Pointilism, όπως και ο Neo-Impressionism από την Camille Pissaro. Οι Post Impressionist, επεξέτειναν τον Impressionism, μολονότι απέρριψαν τους περιορισμούς του, ενώ συνέχισαν να χρησιμοποιούν ζωηρά χρώματα. Επιπλέον, χρησιμοποίησαν συχνά πυκνές χρωματικά πινελιές και τις εκτέλεσαν έχοντας αντικείμενο του θέματος “στιγμές” από την πραγματική ζωή. Την ίδια ώρα, από την άλλη προτιμούσαν να τονίζουν τις γεωμετρικές φόρμες, διαστρεβλομένες για να προκύψει εκφραστικό αποτέλεσμα, με την χρησιμοποίηση αφύσικων ή αυθαίρετων χρωμάτων.

Παρά την δύσκολη συσχέτιση του αφηρημένου με την αρμονία και τα προβλήματα στις δομικές μεταξύ τους σχέσεις και συμφωνίες, κατάφεραν τελικά να πάρουν προβάδισμα, προσπερνώντας τον Naturalism. Κάποιοι, όπως ο Georges Seurat υιοθέτησαν μια σχολαστική επιστημονική προσέγγιση στο χρώμα και στην σύνθεση. Όμως νεότεροι, αφανείς και ανερχόμενοι καλλιτέχνες στις αρχές του 20ου αιώνα εργάστηκαν σε ανόμοιες γεωγραφικά περιοχές, σε μια ποικιλία κατηγοριών και ύφους όπως στα καλλιτεχνικά ρεύματα που ανήκαν ο Fauvism και ο Cubism και τελικά διασπάστηκαν από του Post Impressionist. Πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν σε αυτά τα καλλιτεχνικά ρεύματα, που ουσιαστικά ήταν οι φυσικές επεκτάσεις του Post Impressionism.

Στην υφαντουργία και ταπητουργία το καλλιτεχνικό κίνημα του Post Impressionism είχε μικρές επιρροές, αφού είχε ήδη δεχθεί τις ανάλογες και μάλιστα έντονες από τον Impressionism. Βέβαια, σαφώς και υπήρξαν κάποιες επιρροές του κυρίως στην οικοτεχνία της Ευρώπης, που ως συνήθως είχαν και αυτές μικρότερες επιπτώσεις μέσω της αντίστοιχης ζήτησης και επηρέασαν ακροθιγώς και τα χειροποίητα χαλιά όλων των φυλών και εθνοτήτων στις χώρες της Ανατολής.