Η “Wiener Sezession” αντιτάχθηκε ως ομάδα στον συντηρητισμό που επικρατούσε στην Ακαδημαική Ένωση Αυστριακών καλλιτεχνών και την προσήλωση της στον “ιστορικισμό”. Βέβαια, είχαν προηγηθεί τα αντίστοιχα κινήματα του Βερολίνου και του Μονάχου. Η Wiener Sezession, γνωστή ως ένωση Αυστριακών καλλιτεχνών, σχηματίστηκε στην Βιέννη το 1897 από ένα Group ζωγράφων, γλυπτών, γραφιστών και αρχιτεκτόνων. Στο group αυτό ήταν μεταξύ άλλων και οι τότε διάσημοι Josef Hoffman, Kaloman Moser, Otto Wagner και ο πολύ γνωστός Gustav Klimt. Πολλοί θεωρούν πως αυτή η ομάδα διεκδικεί το έναυσμα της Art Deco.

Όμως, η Wiener Sezession πραγματοποίησε πρώτη το 1898 την αντιπροσωπευτική Έκθεση. Την ίδια χρονιά, έχουμε την οικοδόμηση του εκθεσιακού κτιρίου των έργων τους που έγινε γνωστό σαν “die sezession”. Το κτίριο “die sezession” φιλοξένησε τους Γάλλος Ιμπρεσσιονιστές, και ο Γιόζεφ Χόφμαν σχεδίασε μια έκθεση της ομάδας, που ήταν αφιερωμένη στον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, που στο κέντρο της αίθουσας ήταν το άγαλμα του Μπετόβεν, δημιουργία του Μάξ Κλίνγκερ, ενώ γύρω του ήταν τοποθετημένη η Ζωοφόρος του Μπετόβεν, το διάσημο έργο του Γούσταβ Κλίμτ. Το σύνθημα του αποσχιστικού αυτού κινήματος ήταν “σε κάθε εποχή η τέχνη της, σε κάθε τέχνη η ελευθερία” ήταν αναρτημένο στο κτίριο “die sezession” που εξέθεταν τα έργα τους.

Ήταν η ανατροπή των περιορισμών της Ακαδημαικής παράδοσης, με διεύρυνση των καλλιτεχνικών δυνατοτήτων και φαίνονταν στις προσόψεις κτιρίων που διακοσμούσαν με την δική τους “γραμμική” με επαναστατικό ύφος που την έλεγαν “χτύπημα στο λαιμό”.  Ο Otto Wagner σχεδίασε το κτίριο Μαγιόλικα, το οποίο και αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του γραμμικού στυλ. Κι όλα αυτά, όταν ταυτόχρονα στην ίδια πόλη, κυκλοφορούν τα κείμενα του  Σίγκμουντ Φρόυντ, που επιβάλλουν μια άλλη ανατροπή, ίσως ανάλογη στην ψυχολογία.

Το 1903 ιδρύθηκαν τα Σεμινάρια της Βιέννης από τους Χόφμαν και Μόζερ και έγιναν διάσημα για την προσφορά τους στην εκφραστική ανανέωση των καλλιτεχνικών τάσεων της εποχής, ενώ το 1905 ο Γκουστάβ Κλίμπτ μαζί με μια μικρή ομάδα καλλιτεχνών διαφώνησαν για διαδικαστικούς λόγους σε καλλιτεχνικά ζητήματα και αυτονομήθηκαν. Ήταν η απόσχιση της απόσχισης, αλλά για τον Κλίμπτ ήταν μια κίνηση αναγκαστική καλλιτεχνικής ύπαρξης και επιβίωσης, αλλά κυρίως μιας ιδιόρρυθμης διαφοροποίησης που ξεχώρισε την σημαντική προσωπικότητά του.

Βέβαια, παρότι το κίνημα “Wiener Sezession” στα εικαστικά δεν επέφερε άλλες επιδράσεις εκτός του αμιγούς καλλιτεχνικού τομέα, υπήρξαν αρκετές επιρροές στην σχεδίαση της Ευρωπαικής υφαντουργίας και ταπητουργίας, χωρίς όμως να αγγίξουν την οικιακή ταπητουργία της Ανατολής, όπως κατάφεραν πολλά άλλα καλλιτεχνικά κινήματα.