Γεωπολιτική Μορφολογία
Ο Ινδικός Ωκεανός από τα νότια, η Αραβική Θάλασσα από τα δυτικά και ο Κόλπος της Βεγγάλης από Ανατολής «αγκαλιάζουν» την Ινδία. Από ξηράς, συνορεύει δυτικά με το Πακιστάν, την Κίνα, το Νεπάλ και το Μπουτάν στα βορειοανατολικά και το Μπαγκλαντές και την Βιρμανία στα ανατολικά. Η Ινδία είναι μια χώρα απέραντων εκτάσεων, ενώ αποτελεί τη δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή στον πλανήτη. Η ονομασία της προέρχεται από μια αρχαϊκή προσφώνηση του Ινδού ποταμού που τη διατρέχει, γεγονός που μαρτυρά την μακραίωνη ιστορία της που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Είναι φυσικό μια χώρα τέτοιας έκτασης να παρουσιάζει μεγάλη ανομοιομορφία, τόσο στη μορφολογία της, όσο και στις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν. Οι βουνοκορφές των Ιμαλαίων στα βόρεια εναλλάσσονται με εκτάσεις ερήμου, εύφορες κοιλάδες που οριοθετούνται από τον Ινδό ποταμό και τον Βραχμαπούτρα και παράκτιες περιοχές στα νότια για να συνθέσουν ένα πολυποίκιλο φυσικό τοπίο μεγάλης βιοποικιλότητας.
Η ανομοιογένεια που χαρακτηρίζει τη γεωγραφική μορφολογία της Ινδίας συνάδει με την πληθώρα διαφορετικών εθνοτήτων και φυλών που συναπαρτίζουν την κοινωνική ταυτότητα της χώρας. Σε διάφορα στάδια της ιστορίας της η Ινδία δέχτηκε ορδές κατακτητών και κύματα προσφύγων που αναμίχτηκαν με τον γηγενή πληθυσμό και παρήγαγαν μια κοινωνία συγκρητισμού και μεγάλου πολιτισμικού πλουραλισμού. Σαν αποτέλεσμα των διαφορετικών πολιτισμικών παραδόσεων των κατοίκων της, στην Ινδία χρησιμοποιούνται 15 διαφορετικές γλώσσες και εκατοντάδες τοπικές διάλεκτοι, ενώ εκτός από τον Ινδουισμό που αποτελεί το κυρίαρχο θρήσκευμα, ευδοκιμούν επίσης ο Βουδισμός, ο Ισλαμισμός, η θρησκεία των Σιχ, ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός. Σημαντικό μνημείο της ινδικής αρχιτεκτονικής είναι το Ταζ Μαχάλ, ένα μαυσωλείο στην πόλη Άγκρα που έχτισε ο αυτοκράτορας Τζανάν εις μνήμη της γυναίκας του και θεωρείται το κόσμημα της μουσουλμανικής τέχνης και παγκόσμιο αριστούργημα.
Από το 15ο αιώνα μέχρι την οριστική ανεξαρτησία της το 1947 η Ινδία βίωσε το καθεστώς του αποικισμού, καθώς μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Πορτογαλία, η Ολλανδία, η Γαλλία και η Αγγλία, στέλνοντας αρχικά περιηγητές, κατέληξαν να εγκαταστήσουν βάσεις και να καταλάβουν διοικητικά μεγάλα τμήματα της χώρας. Ο Πρώτος Πόλεμος της Ανεξαρτησίας εναντίον της Βρετανικής κυριαρχίας έληξε άδοξα, για να στεφθεί με επιτυχία το 1947, οπότε και η Ινδία αποτίναξε το ζυγό της Αγγλικής αποικιοκρατίας και επανιδρύθηκε σαν αυτόνομη δημοκρατία. Ο Μαχάτμα Γκάντι υπήρξε μια σπουδαία μορφή στην επαναστατική πορεία της Ινδίας, καθώς με τη χρήση της μη – βίαιης διαμαρτυρίας (ahimsa) συνείσφερε τα μέγιστα στον αγώνα κατά των Βρετανών και προώθησε την αναίμακτη αντίσταση ενάντια στην εκμετάλλευση. Το «μήλο της έριδος» ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν αποτελεί η περιοχή του Κασμίρ, που διεκδικούν με αμείωτη ένταση και οι δύο χώρες από το 1947. Και οι δύο πλευρές αμφισβητούν το υπάρχον καθεστώς και το κρατίδιο παραμένει χωρισμένο σε δύο οριακές ζώνες ελέγχου.
Η τέχνη της ταπητουργίας στην Ινδία
Ίσως λόγω της θερμότητας του κλίματος, η ταπητουργία δεν ήταν γνωστή στην Ινδία πριν από το 16ο αιώνα. Η τέχνης της παρασκευής χαλιών εισήχθη στην Ινδία πιθανότατα από το μεγάλο Μογγόλο αυτοκράτορα Αχμπάρ (1556 – 1605) που έφερε από την Περσία υφάντες και επιδέξιους καλλιτέχνες για να διακοσμήσουν το παλάτι του. Κατά τη διάρκεια του 16ου, του 17ου και του 18ου αιώνα πολλά εκλεκτά χαλιά παρασκευάστηκαν στην Ινδία από το πιο ραφιναρισμένο μαλλί και μετάξι. Ορόσημο στην εξέλιξη της Ινδικής ταπητουργίας και στην διαφοροποίησή της από την αντίστοιχη Περσική υπήρξε ο 17ος αιώνας, όπου ένα πιο ιδιαίτερο Ινδικό στυλ αναπτύχθηκε καθώς όλο και περισσότεροι Ινδοί απασχολήθηκαν στην παραγωγή χαλιών και μετάγγισαν τα χαρακτηριστικά της ινδικής ιδιοσυγκρασίας σε μια μορφή έκφρασης που ήταν μέχρι τότε εισαγόμενη. Καθώς η κατασκευή χαλιών συνδέθηκε στενά με την μογγολική κυριαρχία, αναπόφευκτα η πτώση του τελευταίου σήμανε και την παρακμή του πρώτου. Έτσι, από τον 19ο αιώνα, μέχρι κ τα μέσα του 20ου η ποιότητα της ταπητουργίας βρέθηκε σε τέλμα για να αναζωογονηθεί μετά το 1947 και την απομάκρυνση των Βρετανών εμπόρων από τα εργαστήρια ταπητουργίας. Παρόλο που αρκετοί υφάντες μετοίκησαν στο Πακιστάν, η ουσιαστική εκπαίδευση των νέων έδωσε νέα πνοή στην παραγωγή χαλιών. Σήμερα η Ινδία αποτελεί μια μεγάλη δύναμη στον τομέα της ταπητουργίας και παράγει μεγάλες ποσότητες χαλιών διαφόρων ποιοτήτων, συχνά με περσικά και κινέζικα μοτίβα.
Το διακριτικό χαρακτηριστικό των Ινδικών χαλιών, που τα διαφοροποιεί στην παγκόσμια αγορά χαλιού, είναι η μοναδική, έντονη χρωματική τους παλέτα που βασίζεται στο κίτρινο, το ροζ, το ανοιχτό μπλε και το πράσινο, ενώ αναδεικνύεται πιο ζωντανά με τη χρήση της απόχρωσης lac red. Τα σχέδια, παρόλο που οφείλουν πολλά στην Πέρσικη επιρροή, ξεχωρίζουν για την ασύμμετρη και δυνατή αίσθηση εικονογραφίας και την έμφαση στη λεπτομέρεια και την πραγματικότητα. Η διακόσμηση περιλαμβάνει κυρίως νατουραλιστικές απεικονίσεις λουλουδιών και μορφών σε διατάξεις διαφόρων κατευθύνσεων. Εξαιτίας της ροπής των Ινδών ταπητουργών προς το νατουραλισμό, ελάχιστα διακοσμητικά μοτίβα συναντά κανείς στην Ινδική παραγωγή. Έτσι, ο γενικός χαρακτήρας που διέπει τα Ινδικά χαλιά είναι αριστοκρατικός, «πλούσιος» και εξευγενισμένος, με έμφαση στο «συγκεκριμένο» και το «στέρεο», αποπνέοντας μια ζωτικότητα και έναν αισθησιασμό που παραπέμπει στην σάρκα και τις απολαύσεις. Όσον αφορά στο τεχνικό τους μέρος, όλα τα Ινδικά χαλιά έχουν ασύμμετρους κόμπους και ιδιαίτερη πυκνότητα, συνεισφέροντας στην ρεαλιστικότερη απεικόνιση των μορφών.
